Xavier of Les Plaisirs Nature
Geboren 21 mei 2018
Ingeslapen 22 juni 2018
Het verdriet van een fokker
Intens verdrietig, het verhaal van Xavier ❤
Afgelopen vrijdag heb ik mijn knappe flessenkind, mijn stoere kereltje, mijn allerliefste kanjer Xavier in moeten laten slapen, hij had acuut nierfalen. Nadat zijn mama 2 weken geleden de zorg voor Xavier deels aan mij overliet zijn we vol goede moed begonnen dit knappe mannetje te gaan bijvoeden, wat genoot hij van de aandacht, het eten en de knuffels. Toen maandag zijn eigen moeder hem aanviel hebben we besloten om hem volledig zelf te gaan voeden. Donderdag stopte zijn eetlust, zijn gebedel om eten en zijn liefde voor knuffels. Er gaat in het begin zoveel door je heen dan, heeft hij schade opgelopen inwendig door zijn moeder, heeft hij last van verstopping omdat hij net de brokjes ontdekt had enzovoort. Zijn temperatuur was donderdagavond 37.7, maar hij wilde wel wat warme melk. Een warme kruik hebben we bij hem gelegd en een poosje later resulteerde het in een mooi poepje in de bak, dus verstopping was het niet. Wel voelde ik nog steeds die grote massa in zijn buikje, die ik al voelde voor zijn kattenbak-bezoek. Omdat ik donderdagavond een afspraak had gemaakt bij de DA voor vrijdagmiddag met een andere poezel en had aangegeven dat ik Xavier ook zou meenemen als hij zelf nog niet zou eten besloten we donderdagavond toch om te wachten. Vrijdagochtend was hij zo slap als een vaatdoek, dus na een telefoontje met spoed naar de DA, daar was eigenlijk heel snel duidelijk dat er niks aan te doen was. Zijn nieren waren zo groot als euromunt terwijl het een maiskorrel hoort te zijn. Dus het enigste dat eerlijk was om te doen was hem te laten gaan.
Maar o wat doet dit vreselijk zeer, ik was zo trots dat we het samen aan het redden waren, ik ging met plezier s'nachts voor hem mijn bed uit, hij wilde graag uit het flesje eten, verslikte zich niet wat ook zorgen zijn omdat er dan melk in zijn longetjes komt met veelal een fatale longontsteking tot gevolg, met zijn ontlasting liep het soepel, allemaal zorgen die je hebt als je ervoor kiest om extra bij te voeden. En als het extra voeden dan veranderd in het volledig voeden dan word die zorg nog groter. Groot was de schrik toen zijn moeder hem aanviel, achteraf volgens de dierenarts waarschijnlijk omdat ze voelde/ kon ruiken dat hij ziek was. Gelukkig heeft ze hem niet verwond, dit was mijn gedachte ook nog dat zij misschien wat beschadigd had inwendig, maar volgens de dierenarts had het niks met het voorval te maken. Dit was gewoon een ongelukkig gegeven, Xavier zijn nieren hadden waarschijnlijk vanaf de geboorte al een afwijking en door de opbouw van schadelijk afvalstoffen heeft hij zichzelf vergiftigd en dan is er bij zo'n klein kitten gewoon niks aan te doen. Maar wat voelde ik me rot, ik vond dat ik gefaald had, niet genoeg mijn best had gedaan, maar nu een paar dagen later weet ik dat ik er alles aan heb gedaan, ik heb voor hem gezorgd, van hem gehouden en meer dan dit kon ik helaas niet doen. Zijn pootjes staan diep in mijn hart, maar het zal wel even duren voor dit verdriet minder word.
Rust zacht lieve kleine vriend, je word intens gemist.
